Дурдонаҳои Ҳақиқат 2. Имон ба Фариштагон

Фариштагон (малоик) махлуқоте ҳастанд, ки Худованд онҳоро аз нур офаридааст. Онҳо ба чашми инсон ноаён ҳастанд. Имон овардан ба фариштагон, монанди имон доштан ба Худованд, яке аз шартҳои имон аст.

Инкор кардани фаришта, ки ба василаи ваҳйи илоҳӣ китобҳои осмониро ба Раёмбарон овардааст, ҳамчунин инкори китобҳои осмонӣ ба шумор меравад. Аз ин рӯ шарти дувуми имон аз он иборат аст, ки инсон ба фариштагон имон дошта бошад.

Инсон фариштагонро бо узвҳои ҳиссӣ Рай бурда наметавонад. Ба ин хотир мо маълумот дар бораи фариштагонро аз Раёмбарон мегирем. Фариштагон ҳеҷ гоҳ аз фармони Худо сарРечӣ намекунанд ва фармудаҳои Худоро ба таври комил ба ҷо меоранд. Онҳо намехӯранд, наменӯшанд ва хоб ҳам намекунанд. Фариштагон аз қайди вақту замон озоданд. Онҳо гуноҳ содир намекунанд. Онҳо метавонанд, бо изни Худованд, ба сурати инсон дароянд ва метавонанд бо дуои хайр ба ҳидояти инсонҳо васила шаванд.

Дар баробари таълифи китоби «Дурдонаҳои ҳақиқат» хостем ба хонандаи нуктасанҷ аз каломи Худову Паёмбар ва аз забони дӯстони Худо дар ин бобат армуғоне тақдим намоем. Умедворем, ки Худованд дар шинохти дурусти ин махлуқоти нуронӣ ёру мададгорамон бошад.

Н. Исматзода