Ҳофизи Шерозӣ.

Рубоиёт
1
Ҷуз нақши ту дар назар наёмад моро,
Ҷуз кӯйи ту раҳгузар наёмад моро.
Хоб арчи хуш омад ҳамаро дар дида
Ҳаққо, ки ба чашм дарнаёмад моро.

2
Баргир шароби тарабангезу биё,
Пинҳон зи рақиби сифла бистезу биё!
Машнав сухани хасм, ки биншину марав,
Бишнав зи ман ин нукта, ки бархезу биё!

3
Гуфтем, ки: «Лабат». Гуфт: «Лабам оби ҳаёт».
Гуфтам: «Даҳанат». Гуфт: «Зиҳӣ ҳабби набот!»
Гуфтам: «Сухани ту?» Гуфт: «Ҳофиз гуфто:
Шодии ҳама латифагӯён, салавот!»

4
Моҳе, ки қадаш ба сарв мемонад, рост,
Оина ба дасту рӯйи худ меорост.
Дасторчае Решкашаш кардам, гуфт:
«Васлам талабӣ? Зиҳӣ хаёле, ки турост!»
5
Ман бо камари ту дар миён кардам даст,
Пиндоштамаш, ки дар миён чизе ҳаст?
Пайдост аз он миён, чу барбаст камар,
То ман зи камар чӣ тарф хоҳам барбаст!

6
Ту бадриву хуршед туро банда шудаст,
То бандаи ту шудаст, тобанда шудаст.
З-он рӯй, ки аз шуои нури рухи ту
Хуршеди муниру моҳ тобанда шудаст.