شاعر " دُرّ پارسی " ناصرخسرو

"ابومعین ناصر بن خسرو بن حارث قبادیانی بلخی" در سال 394 هجری قمری در روستای قبادیان از توابع "بلخ" زاده شد. پدرناصر خسرو از مردان دولت و مالدار بود. آموزش ناصرخسرو در محل زادن اش شروع شد و پس از پایان درس وارد کار دیوانی در دربار "غزنویان" و سپس "سلجوقیان" شد.
خودش می گوید؛ در چهل سالگی شبی در خواب دیدم مردی به من می گوید:"چند خواهی خوردن از این شراب که خرد از مردم زایل کند؟ اگر به هوش باشی بهتر" ناصرخسرو پاسخ می دهد: "چه کنم که حکما چیزی بهتر از این نتوانستند ساخت که اندوه دنیا ببرد" مرد می گوید:"حکیم نتوان گفت کسی را که مردم را به بیهوشی و بی خردی رهنمون باشد. چیزی باید که خرد و هوش را بیفزاید." ناصرخسرو می پرسد:" من این از کجا آرم؟" مرد می گوید:" عاقبت جوینده یابنده بود" و به سمت قبله اشاره می کند.
این طوری ناصرخسرو دچار دگرگونی شد و دست از شراب شست و شغل دیوانی را رها کرد و قدم در راه سفر گذاشت. مفصد نخستش مکه بود و از آن جا تا "آذربایجان" و " ارمنستان" و "آسیای صغیر" و " شام"و " تونس" را گردش کرد و چند سالی ساکن مصر شد.
اتفاق مهم بعدی زندگی ناصرخسرو در مصر افتاد و او به مذهب اسماعیلی گروید و با هدف ترویج این مذهب به خراسان بازگشت.
مردم خراسان دعوت او را رد کردند و از خانه و کاشانه اش تاراندند.
ناصر خسرو نخست به مازندران و سپس به خراسان و نیشابور فرار کرد و مخفیانه دعوت به اسماعیلی گری را ادامه داد. در نهایت امیر بدخشان که اسماعیلی شده بود او را فرا خواند و او پذیرفت و تا پایان عمر ساکن آن دیار شد.
ناصر خسرو در سال های پایانی 460 و یا همان حوالی درگذشت و جسمش در بدخشان به خاک سپرده شد.