شاعر"شعر کوچه" مشیری

فریدون مشیری در شهریور ۱۳۰۵ در "تهران" خیابان "ایران" ، عین الدوله ی آن روزها، به دنیا آمد. می شود خانواده ی مشیری را خانواده ی پست هم خواند. پدربزرگ و پدرش هر دو کارمند پست بودند. او نیز از هجده سالگی کارمند این اداره شد و سی وسه سال کارمندی کرد.
تحصیلات مشیری در تهران آغاز شد و در مشهد ادامه پیدا کرد و در دبیرستان دارالفنون و ادیب تهران به و سپس دانشگاه به انجام رسید.
فریدون مشیری در بیست و هشت سالگی ازدواج کرد و پدر یک دختر به نام "بهار" و یک پسر به نام "بابک" است.
در همان سال های نخست ازدواج نخستین مجموعه شعر فریدون مشیری با نام "تشنه توفان" چاپ شد. مقدمه ی این کتاب را دو تن از بزرگان شعر و ادب فارسی "شهریار" و "دشتی" نوشته بودند.
"زرین کوب" درباره زبان مشیری گفته است:"با چنین زبان ساده، روشن و درخشانی است که فریدون، واژه به واژه با ما حرف می زند، حرفهایی را میزند که مال خود اوست، نه ابهام گرایی رندانه شعر او را تا حد هذیان نامفهوم می کند و نه شعار خالی از شعور آن را به وسیله مرید پروری و خودنمایی می سازد. شعر او زبان در سخن شاعری است که دوست ندارد در پناه جبهه خاص، مکتب خاص و دیدگاه خاص خود را از اهل عصر جدا سازد. او بی ریا عشق را می ستاید، انسان را می ستاید و ایران را که جان او به فرهنگ آن بسته است دوست دارد".
فریدون مشیری فرزند زمان خود بود و تمامی دوران پر فراز و نشیب قرن چهاردهم هجری شمسی را زندگی کرد. شعر زیبای "کوچه" که در اردیبهشت ۱۳۳۹ منتشر شده است، نام آورترین و شناخته شده ترین اثر مشیری است.
فریدون مشیری در بامداد روز جمعه سوم آبان ماه 1379 پس از هفتاد و چهار سال زندگی پر بار درگذشت و جسمش در گورستان بهشت زهرا، قطعه ی هنرمندان، به خاک سپرده شد.