101 ғазал

Бисмиллохир-раҳмонир-раҳим.

Илоҳӣ, он даме ки мебарорй аз бадан ҷонро,

Нигаҳ дорй зи хавфи хотима ин нури имонро.

Ба даргоҳаг тиҳидасту хичил рӯ карда ночоре, Тараҳҳум кун ба фазли худ хиҷолатманд меҳмонро. Агарчанде сияҳ шуд номаҳо аз касрати исён,

Ба ҷӯш овар барои шустушӯ дарёи ғуфронро.

Умед аз сояи чатри карам дорад сарам рӯзе,

Агар тобӣ ба фарқи оҷизон Хуршеди юбонро.

Бувад вирди забонам нафйи «ло», исботи «иллаллоҳ», Ба ҳаққи афзали зикрат гарон кун вазии мизонро.

Ба ҷону дил дар ин ҷо ошиқонро дӯст медорам, Масозӣ аз дили решам ҷудо он ҷо муҳиббонро.

Ба завқи ҷуръа ошиқ дар ду олам зиндагӣ хоҳад,

Чу булбулхо барои васл созад сайр бӯстонро.

Ки дорад рӯйи ҷонон сад ҳазорон чашми қурбонй, Сазад ин карбало бар ҷон нишони рӯйи ҷононро. Ҷунун, дасти тиҳӣ гарчи сафар дорӣ ба даргоҳаш, Бихон «ло тақнату», уммеди дил кун фазли Субҳонро.