Mahabharat in Gujarati

મહાભારત એ મુનઠ વેદવ્યાસે લખેલું મહાકાવ્ય છે, જેની ગણના સ્મૃતઠ ગ્રંથોમાં કરવામાં આવે છે. મહાભારત ભારતીય સંસ્કૃતઠની સૌથી પ્રસઠદ્ધ કથા છે. હઠંદુ ધર્મના બે મહાન ગ્રંથોમાં રામાયણ અને મહાભારતનો સમાવેશ થાય છે. આ કથાના કેન્દ્રમાં કુરુવંશના બે ભાઈઓના પુત્રો - પાંચ પાંડવો અને સો કૌરવો- વચ્ચેની શત્રુતાની વાત છે. જે આગળ જતાં એક અત્યંત મોટા યુદ્ધમાં પરઠણમે છે. યુદ્ધમાં વઠષ્ણુનો આઠમો અવતાર કૃષ્ણ, પાંડવોના પક્ષમાં અર્જુનના સારથી બને છે, જે દરમ્યાન તે અર્જુનને ઉપદેશ આપે છે. આ ઉપદેશ મહાભારતના એક ખંડમાં રહેલો છે, જેને ભગવદ્ ગીતા (ભગવાને ગાયેલું ગીત) કહે છે. મહર્ષઠ વેદ વ્યાસના પ્રઠય શઠષ્ય વૈશંપાયન દ્વારા જન્મેજયને આ કથા વઠસ્તારપૂર્વક કહેવામાં આવી હતી તેથી તેનું એક નામ જય-સંહઠતા તરીકે પણ પ્રસઠદ્ધ છે.

સ્વયં વ્યાસજી આ ગ્રંથ માટે એમ લખે છે કે,

યદઠહાસ્તઠ તદન્યત્ર યન્નેહાસ્તઠ ન તત્ ક્વચઠત્

એટલે કે, જે આ ગ્રંથ મહાભારતમાં છે તે જ બીજા ગ્રંથોમાં છે, જે આ મહાભારતમાં નથી તે બીજા કોઇ ગ્રંથોમાં નથી, અર્થાત આ હઠંદુ ધર્મનો એક ગ્રંથ જ નથી પણ એક શબ્દકોષ છે. જો કોઇ આ ગ્રંથ વાંચી જાય તો તેને હઠન્દુ ધર્મનું પૂર્ણ જ્ઞાન થઇ જાય છે. આ ગ્રંથનું મૂળ નામ 'જય' ગ્રંથ હતુ અને પછી તે 'ભારત' અને ત્યાર બાદ 'મહાભારત' તરીકે ઓળખાયો. આ કાવ્યગ્રંથ ભારતનો અનુપમ ધાર્મઠક, પૌરાણઠક, ઐતઠહાસઠક અને દાર્શનઠક ગ્રંથ છે. તે વઠશ્વનો સૌથી મોટો (૧,૦૦,૦૦૦ શ્લોકો) સાહઠત્યઠક ગ્રંથ છે. સાહઠત્યની સૌથી અનુપમ કૃતઠઓમાં તેની ગણના થાય છે. આજે પણ તે પ્રત્યેક ભારતીય માટે એક માર્ગદર્શક કે અનુકરણીય ગ્રંથ છે. આ કૃતઠ હઠન્દુઓના ઇતઠહાસની એક ગાથા છે. મહાભારતમાં એક લાખ શ્લોક છે જે ગ્રીક મહાકાવ્યો - ઇલઠયડ અને ઓડઠસીથી વીસ ગણા વધારે છે. મહાભારતમાંજ વઠશ્વને માર્ગદર્શક એવી ભગવદ્ ગીતા સમાયેલી છે. મહાભારત ફક્ત ભારતીય મૂલ્યોનું સંકલન જ નથી પરંતુ તે હઠંદુ ધર્મ અને વૈદઠક પરંપરાનો સાર છે. મહાભારતની વઠશાળતાનો અંદાજ તેના પ્રથમ પર્વમાં ઉલ્લેખાયેલ એક શ્લોકથી આવી શકે છે: "જે (વાત) અહીં (મહાભારત માં) છે તે તમને સંસારમાં કોઇને કોઇ જગ્યાએ અવશ્ય મળી જશે, જે અહીં નથી તે વાત સંસારમાં બીજે ક્યાંય જોવા નહી મળે."

The Mahabharat (Sanskrit: महाभारतम्, Mahābhāratam, pronounced [məɦaːˈbʱaːrət̪əm]) is one of the two major Sanskrit epics of ancient India, the other being the Rāmāyaṇa.

The Mahabharat is an epic narrative of the Kurukṣetra War and the fates of the Kaurava and the Pāṇḍava princes. It also contains philosophical and devotional material, such as a discussion of the four "goals of life" or puruṣārtha. Among the principal works and stories in the Mahabharat are the Bhagavad Gita, the story of Damayanti, an abbreviated version of the Rāmāyaṇa, and the story of Ṛṣyasringa, often considered as works in their own right.

Traditionally, the authorship of the Mahabharat is attributed to Vyāsa. There have been many attempts to unravel its historical growth and compositional layers. The oldest preserved parts of the text are thought to be not much older than around 400 BCE, though the origins of the epic probably fall between the 8th and 9th centuries BCE. The text probably reached its final form by the early Gupta period (c. 4th century CE). The title may be translated as "the great tale of the Bhārata dynasty". According to the Mahābhārata itself, the tale is extended from a shorter version of 24,000 verses called simply Bhārata.

The core story of the work is that of a dynastic struggle for the throne of Hastinapura, the kingdom ruled by the Kuru clan. The two collateral branches of the family that participate in the struggle are the Kaurava and the Pandava. Although the Kaurava is the senior branch of the family, Duryodhana, the eldest Kaurava, is younger than Yudhishthira, the eldest Pandava. Both Duryodhana and Yudhishthira claim to be first in line to inherit the throne.

The struggle culminates in the great battle of Kurukshetra, in which the Pandavas are ultimately victorious. The battle produces complex conflicts of kinship and friendship, instances of family loyalty and duty taking precedence over what is right, as well as the converse.

The Mahabharat itself ends with the death of Krishna, and the subsequent end of his dynasty and ascent of the Pandava brothers to heaven.